Kosuyordu. Kücücük bedeni ne kadar hizli kosabilirse o da o kadar hizliydi. Birbiri ardina yere vuran ayaklarinin sesi tüm benligini kapladi. Nereye gittigini bilmiyordu. Tek bildigi, kacmasi gerektigiydi. Aldigi her nefeste yanan cigerlerinden ve yerinden firlayacak gibi atan kalbinden baska bir sey hissetmiyordu. Sendeledi, ama düsmedi. Sert bir el, onu tuttugu gibi bu kabusun basrolü olmaya mahkm etti. Bazilarinin hayati soluksuz bir sinav gibidir. Gece gündüz dur durak bilmeden, annesizlikte, babasizlikta, sevgisizlikte, ayrilikta ve istenmeyen kavusmalarda, istenmeyen bulusmalarda sinar durur insani. Bunlarin nerede bitecegini bilmeden, bitip bitmeyecegini bilmeden, güc yeterse elif gibi dik durmaya calisarak verirsin sinavini. Ve sabredenler icin ilik meltemler vardir. Yasadigi her seyin bir dengesi, bir nedeni vardi. Sikayet etmek yersizdi. Bir yanda sabrin, diger yanda sükrün tartildigi terazi gibiydi onun hayati. Gercekten biz Eyüpü sabirli bir kul olarak bulmustuk. O, ne iyi kuldu Daima Allaha yönelirdi.
