Hayatimizin en uzun kisi, demisti annem. Üsümekten, bir de babamin yoklugundan uzayan günler, geceler, haftalar icin. Anneannemin dedigi kadar vardi, küflenmis limon renginde, nemli, pis kokan bir seydi kader dedikleri. Evin mavi badanasi yesermisti. Duvarlara sürttügüm ellerim ip gibi sizan civit mavisi bir siviyla boyaniyordu. Eger bir seyler yapilmazsa ev havuza dönecekti. Bulasik bir siviyla dolu, küflü, yesil bir havuz. Kader evimizi usulca ele geciriyordu. Divanlara, somyalara, yataga, yastiga, haliya, marleylerin catlaklarina varincaya kadar buldugu her gedige, oyuga bulasip yamyas ediyordu, arkasinda kokusunu birakarak.
Hayatimizin En Uzun Kisi sarsici, yakici, öfkeli bir kitap. Yazar, öykülerdeki iyi, kötü, siradan ya da zalim karakterleri oldugu gibi, abartmadan veya eksiltmeden okura yansitmanin meraminda, daha fazlasiniysa okura birakiyor.
Yoksunlari, türlü zorluga ragmen yasama tutunmaya calisanlari, acmazda kalanlari, yol ayriminda bekleyenleri anlatan bu öyküler, bugünün kaydini tutarken okuru büyük bir hesaplasmaya davet ediyor.
