Die son was besig om oor Madrid te sak en het die lug 'n intens oranje verander wat in die vensters van die wolkekrabbers weerspieël is, asof die hele stad aan die brand was. In 'n klein, deurmekaar woonstel in die hartjie van Lavapiés het Daniel Sánchez voor 'n warboel kabels en flikkerende skerms gesit, sy bloedbelope oë gevestig op eindelose reëls kode. Die konstante gebrom van rekenaaraanhangers was soos 'n verwronge wiegelied, die enigste klank in 'n ruimte wat na ou koffie en verlepte drome geruik het. Daniël, met sy onversorgde swart hare en 'n paar dae se baard, het meer soos 'n wegbreekman gelyk as die briljante programmeerder wat hy eens was. -"Daar moet 'n manier wees," prewel hy vir homself, sy vingers vlieg met woes dringendheid oor die sleutelbord. 'n Uitweg uit hierdie gat. Sy blik dryf vir 'n oomblik na die hoop onoopgemaakte briewe in die hoek van sy lessenaar. Wetsontwerpe, uitsettingskennisgewings, dreigemente van krediteure. Elke koevert was 'n prikkelende herinnering aan hoe hy tot hierdie punt gekom het. Daniël maak sy oë toe en gun homself 'n oomblik van swakheid. Hy onthou die opgewondenheid, die adrenalien van daardie nie-so-verre dae toe die wêreld van kripto-geldeenhede soos die beloofde land gelyk het. Hy het alles belê: sy spaargeld, lenings, selfs geld wat by vriende en familie geleen is. En toe, in 'n oogwink, was alles weg.
