Türkiye toplumu, biri Kasim 2000de, digeri Subat 2001de yasadigi iki ekonomik sokla, tarihinin en derin ekonomik krizine girdi. Ikinci Dünya Savasinin karne yillarini bile geride birakan bir derinlikteydi kriz. Iktisadi krizin alevi, aninda siyasi, kültürel, sosyal alanlara sicradi ve topyekün bir kriz yasandi. Krizin faturasi gercekten agirdi. Ama zaten büyük ucurumlar barindiran toplumumuzda, bu krizin faturasi da hic adil paylasilmadi. Türkiye toplumu, hic tanimadigi yoksulluk ve yoksunluk bicimleriyle tanisirken toplumsal bir depresyon yasadi. Durduk yerde cikmadi elbette kriz. Miadi dolmus bir sermaye birikiminin yerine yenisini koyma ihtiyaciydi krizi doguran ve akabinde de enkazin külleri üstüne yeni birikim modelinin taslari dösenmeye baslandi. Ne kadar yeni bir baslangic yapacagi ve kaliciligi bilinmese de yoksullastirici bir disa acilma ile, eski birikim modeli asilmaya calisiliyor. Krizin derinligini anlatacak en iyi sey bütün göstergelerin iki yilda büyük zigzaglar cizmesi oldu. Bu zigzaglari da en iyi grafiklerle görmek, göstermek mümkündü. Bu fikirle, kitabin omurgasinda, kriz ve yoksullasma süreci 100 grafikle anlatiliyor. Kücülmeden bölüsüme, istihdamdan dis ekonomik iliskilere, sermayenin yeniden yapilanmasina kadar, sayilarla ifade edilebilen tüm gelismeler ve egilimler grafik yardimiyla sunulup yorumlaniyor. Kitabin 100 grafikli bölümünü IMF politikalarini, sermaye ici cekismeleri, yeniden-yapilanmalari, yeni birikim modeli arayislarini irdeleyen makaleler, son bölümünü ise belgeler izliyor. Bunlar, 1999-2002 döneminde IMFye verilen niyet mektuplarindan alinan önemli pasajlardan, dönemin koalisyon hükümetinin liderlerinin IMFye yazdiklari baglilik mektuplarindan ve IMF yöneticilerinin Türkiye ekonomisi ile ilgili aciklamalarindan olusuyor.
