Kirilmis, paramparca, mahvolmus... Kaputt, Almancada tam olarak bu anlamlara geliyor. Ikinci Dünya Savasi sonrasi Avrupasinin o enkaz hali daha baska hangi sözcükle anlatilabilir ki Malaparte, yazildigi günden bugüne kadar cok konusulan basyapitini, 1941 yazinda, Almanlarin Rusyaya actiklari savasin basinda, Ukraynada bir köylünün evinde yazmaya baslamis. Yalnizca cephelerdeki degil, cephe gerisindeki vahseti de cümleleriyle okurun beynine kaziyan Malaparte, sayfalar boyunca bombardimanlarin altinda, karla kapli ormanlarin derinliklerinde, Nazi liderleriyle yapilan yemekli partilerde dolasiyor. Avrupa uluslarinin yazgilarinin en zalim haliyle nasil cizildigini okura keskin bir dille anlatiyor. Kaputtun okura ulasabilmesinin ilginc bir öyküsü var; bu yolculuk boyunca Malapartenin elyazmalarini paltosunun astarina dikili olarak tasimasi. Tipki okurun bir kere okuduktan sonra, bu kitabin ruhunu yüregine dikili olarak tasiyacagi gibi...
Orospuluk etmek simdilerde Italyada pek revacta. Herkes orospuluk ediyor, Papa da, Kral da, Mussolini de, sevgili prenslerimiz de, kardinaller de, generaller de, hepsinin yaptigi orospuluk iste. Italyada hep öyle olmustu, hep öyle olacak. Ben de orospuluk ettim, hem de yillar yili, bütün digerleri gibi. Derken o hayattan igrendim, isyan bayragini actim, solugu hapiste aldim. Ama solugu hapiste almak da orospuluk etmenin bir bicimi. Kahramanlik taslamak da, özgürlük icin savasim vermek de orospuluk etmenin bir bicimi Italyada. Kurtulus yok...