Insan hakkinda hep birbirine benzer öyküler anlatiliyor Insan kötüdür, insan siddet düskünüdür, insan ekolojik seri katildir, insan bencildir... Öyle ki, sanki Afrika savanalarinda hic iki ayagimizin üzerine dogrulmus olmasak; alet yapmamis, bilinclenmemis, birbirimizle konusmaya baslamamis, atesler yakip basinda oturmamis, tohumu evcillestirmemis, uygarliklar kurmamis, kisacasi insanlasmamis olsak, en iyisi olacakti.

Insanlarin en kötüleri, insanlara kendilerinden ve geri kalan herkesten nefret etmeyi ögretiyor.

Nevzat Evrim Önal bu kitapta, bu öykülere karsi bir öykü yaziyor. Yuvel Noah Harari ya da Richard Dawkins gibi bir yandan insanin kötücül oldugunu iddia eden, diger yandan ise günümüz toplumunun her nasilsa mümkün olanlarin en iyisi oldugunu iddia eden ideologlarin karsisina; daha iyi bir toplum ve kendi varolusuyla daha barisik bir bireyi insa edebilecegimiz iddiasiyla cikiyor. Bunun icin, insanin uzun tarih yolculugu boyunca toplum ve bireyin birlikte gelisimini takip ediyor ve bugün bulundugumuz, pek de övülmeye deger olmayan noktaya nasil geldigimizi, bir cikis arayarak inceliyor