Uzun zaman önce, Orta Asyada etrafi sularla cevrili, dünyanin geri kalani tarafindan unutulmus bir adada kivilcim coktan cakilmis, kudretli ates hedefine dogru yolculuga cikmisti. En iyi yaptigi seyi yapiyor, gectigi yerleri yakip küle ceviriyordu.Insanlarincogu, adina dünya yükü denilen farkli yüksekliklerdeki imtihan daglarinin altinda ezilmis, iclerinden pek azi zirveye tirmanabilmisti. Daglarin tepesinde dalgalanan sancaklardan ise sadece birkac tanesi lekesizdi. Yüksek sira daglarin alti, eriyip kül olmus mücevherlerle doluydu. Ansizin yerin altindan ciliz bir ses isitildi. Düsenin sesiydi. Kibir, henüz tam olarak galip gelememisti demek.Kül deyip gecme, askta tattim atesi... diye inledi yankilanan ses.Kül gibi dertliydi nagmeleri. Aski dag olmus, o dagin altinda ezilmisti. Bir sans daha istiyordu atesten. Ama yasamak icin degil, yeniden düsmek, yeniden yanmak icin...Askta tatmisti atesi. O kadar inledi ki,minnet agacinin yanip kül olan incisi sürekli, Ey ask, yüregin kiblemdir bundan böyle diye tekrarliyordu.Dag titredi. Koca kütle dayanamadi. Gözyaslari kaya olup akti. Inci tekrar gün yüzü gördü. Yolculuk basladi. Yol uzun, duyulacak sey cok, kilavuz askti. Kibir tuzaklarini örüyor, ask menzile yol aliyordu. Ama ask cehennemin icinde kücücük bir ülkeydi, yanmadan gidilemeyen.
Bakalim bu kadim mücadeleden hangisi galip gelecek
Kim düsecek
Kim cikacak