Faruk Duman, 2001 yilinda cikan Nar Kitabinda, anlamini sözcüklerin cagrisimlariyla cogaltan, yogunlastirilmis bir dilin imgelerle yüklü dünyasina götürüyor okurunu. Cenkler anlatiyor, dügünler, dernekler, masalsi asklar, hatta masallar anlatiyor; konaklarla, atlarla, kiliclarla, sevdalarla dolu topraklarda dolastiriyor. Benzersiz bir ustalikla yaratilmis ölcülü, siirsel diliyle öne cikiyor Nar Kitabi. Gece vaktiydi. Geceye meydan okumaydi. Söylenenlere göre -ki bu hicbir zaman tam olarak bilinemeyecek- babam, annemin basina kötü isler acan bir yanasmayi öldürüp bir yerlere gömmüs. Herkesin bildigi bu gercek, ortak bir sirra dönüsmüs, kisa bir süre icinde. Gerci kimsenin kimseden bir saklisinin olmasina gerek yokmus, ama böyle olmus yine de. Ne tuhaf. Bir yalani -asikar bir yalani- iki kisinin, üc kisinin, dahasi, bir köyün konusmasi. Dahasi, yalanin dallanip budaklanmasi. Öyle ya, yalana bir cümle eklemekten daha zevkli ne olabilir. Kötü mü, kendi büyüklügünde bir yalanim iste, Kelimeyim ben.