Hapishaneler toplumlarin zuladaki resimleridir. Hapishaneler, arada sirada ceplerden cikarip bakmaya bile cesaret edilemeyen, duvarlar arasina hapsedilmis dünyalardir. Türkiyede siyas mahkmlarin varliginin devam etmesi, hapishanelerin zuladan sik sik cikarilmasini gerektirir. Özellikle solsosyalist hareketlerin tarihlerinde hapishanede gecirilen dönemler üzerine devasa bir güzelleme külliyati olusturulmustur. Ama buna mukabil bilhassa
son dönemlerde solsosyalist hareketler disaridaki seslerini yitirmeye basladiklarinda, seslerini iceriden daha gür cikartmaya, iradelerini ve politik hatlarinin dogrulugunu koruduklarini böylece göstermeye yönelirler. Bunun getirdigi sonuc daha fazla icine kapanmak, kapandikca da o iradeyi zedeleyecek olduguna hükmedilen unsurlari bertaraf etmeye yönelmek olur cogunlukla.
Siyasal ayrismalarin daha cok kadrolarin cogunun iceride oldugu dönemlerde yasanmasi herhalde rastlanti degildir. Aytekin Yilmaz, Icimizdeki Hapishane Labirentin Sonunda siyas mahkmlugun ne cetin bir hayat oldugunu anlatirken, icerideki hapishanelerin nasil
yaratildigini, nasil isledigini ve mapuslarin neler yasadiklarini ders alinmasi gereken bir insanlikle anlatiyor.
Icimizdeki Hapishane Labirentin Sonu, bu derin acili, ürkütücü trajediyi, onun en yogun bicimde yansidigi siyasi hapishanelerde yasamis, bu noktadan cikis umudunu yitirmeyerek ve o cikis yolu icin vicdanimiza ve aklimiza cagri yapan bir insanin tanikligidir. Bu
sorunun disimizda degil, icimizde, yüregimiz ve aklimizin bir sorunu oldugunu, burada cözülecegini bilen ve inanan bir tanikliktir bu.
Ömer Laciner