Haklisin evladim. Zor bir durum bu. Insanin kücük yasta anne-babasini kaybetmesi. Hem öksüz hem yetim büyümesi. Ama hayatta zorun zoru, kötünün kötüsü, beterin beteri vardir. Cocugun anne-babasini kaybetmesinden daha zoru, anne-babanin cocugunu kaybetmesidir. Annesini kaybeden cocuga öksüz, babasini kaybeden cocuga yetim denir. Peki ya evladini kaybeden anne-babaya ne denir Bu durumu, bu aciyi, bu siziyi, bu derdi, bu istirabi ifade etmek icin kelime yoktur evladim. Insan var olma sevincini, yasama arzusunu kaybediyor. Özünden kopuyor. Annesini kaybedene öksüz dendigi gibi evladini kaybedene de özsüz denebilir. Gercekten insanin özü, özegi kalmiyor. Ici bosaliyor. Hayat anlamsizlasiyor. Dünyada herhangi bir amac bulunamiyor. Degerli oldugu düsünülen her seyin degeri buharlasiyor. Insan gülemiyor. Hep agliyor. Gülerken agliyor. Her an, her zaman agliyor. Kaybedilen öz, her yerde, her seyde, her zaman karsisina cikiyor ve bocalatiyor insani. Sen öksüzsün ben ise özsüzüm evladim.
