Klasik Türk edebiyati gelenegimiz kurulus, klasik ve son dönemiyle gözlere ayri manzaralar aksettirir. Bir beden ve ruhun farkli dönemlerde, farkli güzelliklerle ortaya ciktigi; koca bir ömrün genclik, olgunluk ve yaslilik dönemlerini yasadigi canli bir organizma gibidir. Gencligindeki taravet, olgunlugundaki hasmet ve yasliligindaki tecrübe, bilgelik ve bir okadar da yasliligin getirdikleriyle her canli organizmanin yasadigi niha kadere mahkm olur. XIX. asir, klasik Türk edebiyatinin ömrünü tamamlama cagidir. Sonraki asirlara da uzayan kimi canlilik belirtilerilerine sahip olmakla birlikte bu edebiyat gelenegi, büyük ölcüde yerini yeni bir kimlik ve zihniyetle olusan edeb gelenege birakir.
XIX. yüzyil klasik Türk edebiyati, cagin degisim rüzgarina bagli, muhtevadan sekle kadar birtakim degisim izlerini barindirmakla birlikte, ayni zamanda gelenegin belli bir cercevede kendini korudugu bir asirdir. Bir nev yeni ile eskinin birarada oldugu bir gecis dönemidir. Bu asir eserlerinin tespiti, tahlili, tasnifi ve sonrasinda yapilacak mukayeseli calismalar; gecis döneminde yasanan degisim ve dönüsümün sebepleri, boyutlari, sonuclari gibi hususlarin aydinlatilabilmesi adina büyük önemi haizdir.
Hüseyin Huls, biri divan olmak üzere iki eseriyle bu gecis dönemi sairlerinden biridir. Naksibendlik tarikati mensubu olan sair, din ve tasavvuf tesirindeki siirileri yaninda rindane ve asikane gazelleri; Türkcenin büyük ölcüde hakim oldugu ve zaman zaman dilin inceliklerinin yakalandigi siir örnekleri ve özellikle gelenegin muhafazasi noktasindaki tutumuyla, bu asrin dikkate deger bir ismidir. Bu acidan Hüseyin Hulsnin divaninin kültür hayatimiza kazandirilmasi ve edeb gelenegimiz icindeki yerinin tespit ve tahlili elzem görülmüstür.
