Eskiden... Cok eskiden... Insanlar kavganin varligindan habersizken... Her yerde mutlak baris ve huzur hüküm sürerken... Para icat olmamisken... Fakir ya da zengin yokken... Aynalar insanlari cirkin veya güzel diye ayirmazken... Ormanlar neseli, sular berrakken... Insanlar tohuma baktiginda agaci hissederken... Dünya sevgiden ibaretken... Yani hayat basitken, dogum kadar sevilirmis ölüm... Dogum gibi parcasiymis hayatin... Ve dogum gibi kabul edilirmis... Gülümseyerek... Ölüm, saklanmazmis o zamanlar... Insani bu dünyadan alip baska yere götüren, güzel mi güzel, huzurlu mu huzurlu, cicek kokulu bir isikmis... Kime gitse gülümsemeyle karsilanirmis... Ve herkes bu isigi görürmüs... Insanlarin gülümseyerek öldügü zamanlar...