Benim de hatalarim vardir elbet. Elbet ben de kirmisimdir kalp, ben de yerli yersiz cümlelere esir olmusumdur.
Bazen harika cümleler kuramasam da iliklerime kadar hissetmisimdir. Korktugumdan degil, kaybederim diye susmusumdur. Günes dogdugunda her seyin harika olacagina inanmis, günes batarken bos yere umutlanmisim diye hayiflanmisimdir. Hedefler koymusumdur kendime, kimine ulasmis, kimini bertaraf etmis, kiminin yollarinda da yerle yeksan olmusumdur. Umutlarimi filizlendirmisimdir, kaldirimin arasindan günese selam eden cimenler gibi garip diyarlarda. Ama hicbir zaman kötü olamamis, kötü olmaya ant icsem de tuz buz etmisimdir yüregimi.
Bu satirlar iyilige sarilip kötülerin dünyasinda nefessiz kalanlarin isyan tohumudur.
Ekilen her nefret tohumu da, bilirim, sahibini bulur. Dilerim öyle de olur...
Siz Kötü insanlar Siz Yalanlari yasam tarzi sananlar
Unutmayin Allah var
Murat Tavli ilk kez bir kadinin agzindan yazdigi bu romaninda, ihanetin yakici atesiyle cok kücük yaslarda tanisip, yasadigi acilarla güclü bir kadina dönüsen Aslinin sarsici hikayesini etkileyici bir dille anlatiyor. Hangi kadin ihaneti unutur sorusu daha önce hic böyle sorulmamisti...
