Ne zaman gözlerim kum tepelerine dalsa, arkasinda köyümün oldugunu hayal ederim. Gözlerimi kapatip denizi seyrederim, portakal ciceklerinin kokusunu cekerim icime, süpürge otu topladigimizda annemin söyledigi türküleri söylerim icimden. Benim icin hala yüregiyle agladigini görürüm. Ona; Buradayim, kumlarin arasinda. Gel götür beni anne. Icimde öldürülen cocugun büyümüs cesedini al götür bizim illere... diye haykirmak isterim.
Ülkü Tasliovanin kaleminden kimi zaman sevinerek kimi zaman gözyaslariniza bogularak okuyacaginiz simdiye kadar anlatilmamis bizim hikayelerimiz.
