Tanzimat Dönemi Türk edebiyatinin yetistirdigi önemli aydinlardan biri olan ve manzum mensur pek cok eseri bulunan Ibnülkamil Mehmed Abdurrahman, dönemin ihtiyaclarindan biri olarak gördügü belagat sahasina katki sunmak amaciyla Belagat-i Osmaniyye adli eserini kaleme almistir. Ibnülkamil Mehmed Abdurrahmanin bu eseriyle asirlar öncesine dayanan belagat geleneginden yararlandigi ve belagatin temel hususlarini özetleyip basitlestirerek bu türe yayginlik kazandirma niyetinde oldugu aciktir. Bu amacla eseri mukaddime, ilm-i mean, ilm-i beyan, ilm-i bed ve ilave-yi mühimme bölümlerinden olusmaktadir. Toplam elli iki derslik anlatimi kapsayan konular, ayrintili anlatima cok fazla girilmeden her düzeyde insanin anlayabilecegi aciklikta tertip edilmistir. Talim-i Edebiyattan yaklasik on yil sonra basilan Ibnülkamil Mehmed Abdurrahmanin Belagat-i Osmaniyyesinde edeb yenilesmenin ve Ekrem Beyin actigi yolun bir yansimasi olarak üslup bahsi yer almaktadir. Esere bütün olarak bakildiginda geleneksel belagat tertibinin aynin devam ettirilmesine karsin Bati tarzi edebiyatin gelismesine de paralel olarak üslup bahsinin calismaya ilave edilmesi bir yenilik olarak kabul edilebilir. Daha cok Batili tarzdaki yeni egitim kurumlarinin belagat derslerinde okutulkmak maksadiyla hazirlanmis bu kitapta zaman zaman klasik edebiyattan benzer nazim örnekleri siralansa bile daha cok edeb yenilesmeye destek veren sair ve yazarlarin eserlerinden örnekler alinmistir.
