Allahim beni de affet. dedikce imandan beslenen mutlulugun busesi
olusuvermisti gözyaslariyla islanmis al yanaklarinda. Agladikca cevresini nur,
cehresini sürur kapliyordu adeta. Bastigi kaldirim taslarina bile sevgi ve umut dolu
bakislarla bakiyordu artik. Kötülüklerden, kötülerden uzaklasiyor olmak kalbe inen
tarifi imkansiz bir sekine... Affedilebilir olduguna inanmak, yüzünde beliren utangac
bir tebessüme dönüsmüstü. Yarali gönlünde heyecanli nagmeler söyleniyordu
sanki... Bir devrimin sönmez mesalesi coktan tutusmustu o kalpte. Ibrahim bir
direnis baslamisti, icinde barindirdigi tüm putlara karsi.
