ICERIK TANITIM Paulo Freire hayatini ezilenlerin egitimine, özellikle de okuma yazma bilmeyen yetiskinlerin egitimine adamis bir egitimci. Ezilenlerin Pedagojisinde ise sadece belli egitim merkezlerinde uygulanacak alternatif bir pedagoji degil, amaclari kadar kullandigi araclar da özgürlükcü olan bir özgürlesme siyaseti öneriyor. Ona göre, siyaset, kelimenin en genis anlamiyla bir egitim süreci cünkü. Freire öncelikle bankaci egitim modelini reddeder. Bu modelde ögrenciler ya da ezilenler, üzerlerine bilgi yatirimi yapilan pasif varliklar, bos kaplardir. Bilgi onlara ihsan edilir, aktif bir arastirma sürecinin ürünü degildir. Onlar nesne, ögretmenler ya da siyasal liderler öznedir. Bu modelde dünya kapali, duragan bir düzen, verili, tamamlanmis bir gerceklik olarak sunulur. Diyalog degil, tek yanli bir dayatma söz konusudur. Bu, ezilenleri kadercilige iten, özgürlükten korkmalarina yol acan ve bu yüzden de üzerlerindeki tahakkümü pekistiren bir modeldir. Freire buna karsi, ezilenlere dayatilmayan, onlarla diyalog icinde olusturulan bir pedagoji siyaset, problem tanimlayici egitim dedigi bir model önerir. Ona göre kendini ne kadar devrimci sanirsa sansin, ezilenlere nesne muamelesi yapmayi sürdürerek otoriter iliskileri yeniden üreten hicbir pratik özgürlestirici olamaz. Özgürlesme, ezilenlere armagan edilecek bir sey degildir; onlarin özgürlesme mücadelesine özne olarak katilimlarinin ürünüdür. Freirein önerdigi model, insanlarin dünyayla iliskilerindeki problemleri tanimlamalarini, dünyayi insanin kendini yaratma görevinde kullandigi bir malzeme olarak görmelerini saglar. Insanlari olma sürecindeki, bitmemis, yetkinlesmemis ve dolayisiyla da yaratici varliklar olarak görür. Bu yüzden de egitimin icerigi ezilenlerle diyalog kurularak, onlarin konusal evreni dikkate alinarak belirlenmelidir. Diyalogun ön sarti ise insanlara inanmaktir, sevmeyi becerebilmektir.
