Adam dünyaya televizyon izlemek icin gelmis gibi, ayni noktaya bakmaktan kan canagina dönmüs gözlerini ekrandan ayirmiyordu. Gözbebekleri, odaklanmayi saglayan kücük kas hareketlerini yapmayi coktan birakmisti. Kulaklari ise boguk, saniyelik, anlamsiz sesleri isteksizce beyne gönderiyor fakat yagli beyin bu sesleri anlamli hale getirmeye ugrasmiyordu.
Kanallar arasinda dolasirken televizyon yayini bir anligina gitti ve ekrani milyonlarca karinca istila etti. Ara ara duyulan cizirtilar ve ekrana tek tük gelen cizgiler yayin gelecekmis hissi verirken, bir anda tekrar kayboluyor, ekran ayni sessiz karinca istilasini yayinlamaya devam ediyordu. Adam hic umursamadan ve tuslara basmaya devam ederek yayinin tekrar gelmesini bekledi. Bir aksilik olmadigina o kadar emindi ki, ekranda gidip gelen cizgiler, cizirtilar, karincalar onu rahatsiz etmiyordu. Ne televizyonun sesini kismayi düsündü ne de televizyonu kapatmayi. Israrla kanallari degistirmeye devam ediyor, karincalarin her kanalda ayni senaryoyla oynadigi filmi seyrediyor ve odanin tüm duvarlarina carparak kulagina gelen cizirtilari dinliyordu.
