Yüzü dökülüyordu. Yüzünden sitem akiyor, avuclarini vücudunun en güzel yeri olarak tasvir eden bir ruh hali icerisinde adimliyordu. Yikik binanin en alt katina usulca girdi. Pencereler kapaliydi. Zaten penceresi de yok gibiydi. Icerisi ayazdi. Soguk vuruyordu. Soguk damarlari kaskati edecek kadar soguktu. Yazmam lazim diye mirildandi. Yazmak unutmak demekti. Ya da hatirlamak. Sahi hangisi daha afilliydi Unutmak dedi. Unutmak daha kolay. Cebinden tek sigarasini cikardi. Yakmayi düsündü. Vazgecti. Duraksadi daha dogrusu. Yakmak icin erkendi. Egildi. Belli ki yerde bir seyler ariyordu. Belki kücük bir böcek. Böyle en siyahindan. Ruh gibi. Simsiyah. Gezindi biraz. Sonra olmayan pencereye yöneldi. Kenarina kadar geldi. Sigarasini yakti. Böcegi bulamamisti. Pencereden disariya bakti. Siyah gördü. Öyle ya duvarlar da siyahti. Vatandasin lügatinda Skara.
