Anne-baba olmak, hayatimizin en güzel ve en önemli tecrübesi...
Bir yandan bir evlat sahibi olup onu yetistirirken, bir yandan da anne-babalik tecrübesinde kendimizi gelistirmek...
Eskilerde biraktigimiz gencligimize onlar sayesinde yeniden dönüyoruz.
Bir zamanlar bizim gecirdigimiz halleri yasamakta olan cocuklarimiza yoldaslik ederken; yillar öncesine gidiyoruz.
O zamanlar bizler anne-babamizin yerinde olmaya can atardik.
Cünkü bizim gözümüzde onlar büyüktü. Istediklerini yapmak icin kimseden izin almiyorlardi. Iste, simdi bizler onlarin yerindeyiz.
Hayat acemisi genclerin halini daha iyi anlamaliyiz...
Belki de bizim yardimimiza veya destegimize muhtac birer ihtiyar olan anne-babamizi biraz olsun anliyoruz.
Onlar da bir zamanlar bizim yerimizdeydi.
Belki gencken onlarin en endiselerini hissediyoruz, göründükleri kadar güclü olmadiklarini anliyoruz.
Öte yandan cocuklarimizin da ayni yaslara gelecegini ve bizi anlayacaklarini da biliyoruz. Bununla birlikte simdi bizi anlamalarini beklemeyecegimi....
Evet, biz onlari anlayabiliriz, cünkü genc olduk ama onlar bizi anlayamazlar, cünkü henüz anne-babaligi tatmadilar.