Doktorun muayenehanesinden disari ciktigimda gözüm görmüyordu. Hayatimda hic bu kadar cok aci cekmemistim. Yürüyemeyip kaldirima oturdum, hickira hickira aglamaya basladim. Bitmisti her sey, benim icin artik hicbir seyin anlami yoktu. Oglum dünyadan habersiz yasayacakti. Hicbir zaman konusamayacakti, okula gidemeyecek, hic arkadasi olamayacakti...
O gece artik bizim yasamimizin bir anlami olmadigina karar verdim.
Bir anne olarak tüm bu duruma katlanamiyor, kabullenemiyordum. Benim ve oglum icin her seyin bitigini düsünüyordum. Depresyonun tam orta yerinde, en dibindeydim ve bu dünyadan nasil gideriz diye planlar yapmaya baslamistim...
1 numarali öykünün kahramaninin annesi
Kolay bi meslek sec
S. ile bir gün seansta rol calismalari yaparken o benim babam oldu. Ben de üniversite sinavina hazirlaniyorum güya. Ama tercihler konusunda yardima ihtiyacim var ve babama fikrini soruyorum Babacigim, sence nasil bir meslek secmeliyim Hangi üniversiteye gitmeliyim Gelen cevap cok kendisine hasti. Bence Atatürk Üniversitesine git. Cünkü biz Atatürkü cok seviyoruz. Bi de basit bir meslek sec, cok yorulmazsin. Mesela Elektrik-Elektronik Mühendisi falan ol.
7 numarali öykünün kahramani
Duygulari anlamiyorum, iliskilerdeki davranislari durumlarla eslestiriyorum ve o tepkileri ezberliyorum, öyle anlamlandiriyorum. Olaylari gözlemliyorum; insanlarin cogunlukla olaylara verdikleri tepkileri ezberliyorum. Benzer durumlarda nasil tepkiler vermislerse ben de öyle tepkiler veriyorum. Mesela sinirlenmeyi böyle ögrendim.
Asperger Sendromlu Yetiskin
